«Η ζωή είναι αλλού». Στην ανεργία και στους απολυμένους που δημιούργησαν οι πολιτικές του Κυριάκου και της Ν.Δ. Στο ξύλο που έφαγαν οι «επιζήμιες» καθαρίστριες. Αυτά - και πολλά παρόμοια - συνιστούν περιφρόνηση του ελληνικού λαού και όχι η γενναία επίλυση του «Μακεδονικού»
Δεν μπορεί! Ο άνθρωπος μάλλον βρίσκεται σε σύγχυση αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις προς τη δημοκρατία που έχει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Προφανέστατα...
Ο Μητσοτάκης, ο οποίος ανήκει στους ευνοημένους της ατιμώρητης ταξικής κρυψίνοιας του συστήματος, προτείνει την εφιαλτική προοπτική της ιστορικής κρυψίνοιας ώστε το σύστημα να συνεχίσει ολοένα και αγριότερο
Μικροκομματική δημοκρατία δεν υφίσταται. Όπως δεν υφίσταται μικροκομματικός πατριωτισμός. Γιατί τότε καταλήγουμε στον φασιστικό πατριωτισμό. Δηλαδή στη φονική παράκρουση
Το τοπίο είναι περιφραγμένο, ένα κοπάδι κβάντα βόσκει στο ήρεμο μέλλον, γύρω οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι κι εγώ γράφω ένα συμφωνικό έργο, ενδεχομένως για μεγάλη ορχήστρα
Οι 161 θετικές ψήφοι υπέρ της αναδοχής από βουλευτές όλων των κομμάτων αποτελεί μέγα κέρδος για το πολιτικό σύστημα, αφού απελευθερώνει τη σκέψη, ανοίγοντας τον δρόμο επίλυσης σε μια σειρά από κοινωνικά επίδικα που μέχρι τώρα έμεναν στο πεδίο του αόρατου
Πώς να μην γράψεις για τη φωτογραφία μιας ανθρωπότητας που πεθαίνει επειδή είναι τυφλή;
Εκεί κάτω λιτανεύονται ακατάπαυστα οι επιτάφιοι. Περιφέρονται μέσα σε απέραντο θρήνο τα νεκρά μικρά θαύματα των παιδιών. Δεν υπάρχουν καμπάνες για να τιμήσουν το κατευόδιο. Υπάρχουν γεράκια με το δάχτυλο στη σκανδάλη
Μονάχα με τη σιωπή μπορείς να μιλήσεις για τη σφαγή της ωραιότητας. Για τη σφαγή του βλέμματος που χωρίς αυτό ομορφιά δεν υπάρχει. «Επιλέγω να μείνω σιωπηλή» είπε στους ανακριτές η Άχεντ Ταμίμι, γιατί έστω και μία λέξη θα ήταν προσβολή στα παιδάκια της Παλαιστίνης
Γιορτάζουμε σήμερα τον παράξενα απέραντο εαυτό μας. Το άγνωστο μιας υπερβολής ενός «πριν» που ακόμα δεν το έχουμε κατορθώσει. Θα πάρει καιρό μέχρι τότε. Ο καιρός θα γίνει χρόνος. Κι εμείς ο οβολός της γαλήνης. Μετά τη γιορτή. Ένας απόηχος δηλαδή που διευρύνει το σύμπαν
Ποια φρίκη θα μιλήσει με λόγια για το Αφρίν, για τη σφαγή στη Συρία, για τους πνιγμένους λίγο πιο πέρα από τη Λιβύη, στον τάφο που τον τρομάζουν τα Άουσβιτς και τα Κατίν και οι απόηχες Ατακάμες και λέγεται Μεσόγειος;
Σε μια τέτοια επέτειο όπως η τωρινή, 197 ολόκληρα χρόνια μετά τον επαναστατικό ξεσηκωμό του 1821, να ξανακοιτάξουμε ή μάλλον να κοιτάξουμε επιτέλους με άλλο μάτι τι σημαίνει πατριωτισμός
Η ποίηση, η ύψιστη απόδειξη πως ο άνθρωπος στον πυρήνα του είναι παρηγορητικό ον και πως στο τέλος η θηριωδία ηττάται
Είναι δικαίωμα αναφαίρετο να θέλουν να επιστρέψουν στα κυβερνητικά έδρανα. Αλλά πώς; Κολακεύοντας ό,τι πιο άθλιο και βάρβαρο υπάρχει απ’ το ρατσιστικό και ναζιστικό περιθώριο της χώρας
Στο σκάνδαλο της Novartis το σφύριγμα της αδιαφορίας περί τις πολιτικές ευθύνες γίνεται εκκωφαντικό και καλύπτει ακόμα και το άκρως απειλητικό τρίξιμο από το αυγό του φιδιού που σπάζει
Ευθύνη, ύψιστη ευθύνη όλων όσοι εμπλέκονται με κάθε τρόπο, με πρώτους από όλους τους μετέχοντες των τριών συντεταγμένων εξουσιών, είναι τα πράγματα να εξελιχθούν «έτσι», δηλαδή προς όφελος του λαού και του τόπου, και όχι «αλλιώς». Γιατί το «αλλιώς», εδώ που φτάσαμε, ύστερα από τόση αρπαγή, θα είναι καταστροφικό
«Η κλίκα των τραπεζιτών είναι αποφασισμένη πάνω απ’ όλα να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια όποιο κι αν είναι το κόστος, σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας. Τα μέλη της θέλουν να διατηρηθεί ένα φορολογικό σύστημα που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους»
Θα πρέπει όλοι, μα όλοι, να επωμισθούμε τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα, ώστε το σκάνδαλο της Novartis να γίνει ο καταλύτης που θα αλλάξει την ιστορία του τόπου. Το καθήκον είναι βαρύ. Ας ελπίσουμε ότι οι τρεις συντεταγμένες εξουσίες θα το σηκώσουν. Αν όχι, το βάρος θα μας πλακώσει όλους
Η Ν.Δ. μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα «νομίζει ότι το χθες δεν υπήρξε ποτέ». Και τρέχει πίσω από το άρμα του Σαμαρά, του Άδωνι, του Βορίδη και των ομοίων τους, ξεχνώντας ακόμα και το δικό της, το κατάδικό της «χθες»
