Μια σχεδόν ξεχασμένη πράξη πολιτικής ανυπακοής - ΣΑΜΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ, Η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (ΕΜΕΠ) και η ιδιαίτερη Συμβολή της στον Αντιδικτατορικό Αγώνα ( 1970 - 1972) , Εκδόσεις Ασίνη και Ίδρυμα Ρόδη Ρούφου-Κανακάρη, σελ. 502
Αν βλέπεις την ιστορία ως ιστορία του έθνους ή του κράτους, αν την βλέπεις ως πορεία εκμοντερνισμού ή εκλογίκευσης, αν την βλέπεις ως πάλη των τάξεων, τότε υιοθετείς μύθους-καλούπια, τα οποία δεν προέρχονται από τα δεδομένα σου, αλλά πάνω στα οποία σμιλεύεται ο λόγος, ακόμη και με την πιο ευσυνείδητη έρευνα. Με τους μύθους αυτούς βάζεις τάξη στο χάος των δεδομένων. Αν μας λέει κάτι ο όρος μεταμυθοπλασία δεν είναι η αναφορά σε κάτι που έπεται της μυθοπλασίας, αλλά η, κατά το δυνατόν, εποπτεία των μυθοπλασιών
Σήμερα, ἡ ἑλληνικὴ διασπορὰ ταυτίζεται πλέον μὲ τὴν ὕπαρξη κοινοτήτων μὲ ὀρθόδοξη ἐκκλησία καὶ ἐλληνικὸ σχολεῖο, οἱ ὁποῖες προσπαθοῦν νὰ συντηρήσουν στατικὲς μορφὲς ἑλληνικότητας. Ὁ ἀπόδημος Ἑλληνισμὸς περιορίζεται στὴ διατήρηση οἰκογενειακῶν δεσμῶν μὲ ἕνα ἀπόμακρο κέντρο, ἐμμένοντας στὴν ἰδέα τῆς καταγωγῆς
ΙΣΜΗΝΗ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ, Στους δρόμους. Ως εις ουδεμίαν πολιτείαν ανήκοντες, εκδόσεις το Ροδακιό, σελ. 302
Ο Άγιος Ιερώνυμος στο εργαστήριό του ανακαλεί το μέγα θέμα της ατελεύτητης γλωσσικής συμπλήρωσης και απεικονίζει τα καταγωγικά ίχνη του δύστροπου αυτού όρου της «μεταμυθοπλασίας». Στο ίχνη αυτά συμπεριλαμβάνονται η συλλογή, η περισυλλογή, η μεταγραφή, ακόμη και η αντιγραφή. Εφεξής, κάθε μεταγενέστερο κείμενο -ή έργο τέχνης- μας ωθεί, ρητά ή υπόρρητα, να «διαβάσουμε» ή να θυμηθούμε κάποιο προγενέστερο. Έτσι, μείζων συμβολή της «μεταμυθοπλασίας» είναι ότι έννοιες - φετίχ της Δυτικής νεωτερικότητας, όπως η «πρωτοτυπία», η «αυθεντικότητα», και η ίδια η «δημιουργία», χρειάζονται ριζική αναθεώρηση
Το θέμα των λογοτεχνικών γενιών, της οριοθέτησης και της εν συνόλω αποτίμησης της δημιουργικής παραγωγής σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι ένα ακανθώδες πρόβλημα των γραμματολογικών θεωριών, το οποίο απασχολεί συστηματικά τους μελετητές και κριτικούς της λογοτεχνίας εδώ και αιώνες.
Η παραθεματική λογική της μυθοπλασίας, όπως και η ιστορική μεθοδολογία του έργου των Στοών του Benjamin, της προσδίδει μεγάλη πολιτική φόρτιση, καθώς αποκαλύπτεται η ιστορικότητα της αφήγησης και ο μηχανισμός της ιδεολογίας που αποκρύπτει τη φύση της αφήγησης ως κατασκευής, και αντίθετα παράγει υποτιθέμενα αρραγή αφηγήματα
ΣΠΥΡΟΣ ΖΑΧΑΡΑΤΟΣ, Φύλακας Φυλακτών, εκδόσεις οδός Πανός, σελ. 42
[Το κείμενο εκφωνήθηκε κατά την παρουσίαση στην Αθήνα του βιβλίου της Αιμιλίας Σαλβάνου, Η συγκρότηση της προσφυγικής μνήμης (εκδόσεις Νεφέλη, σελ. 256), στις 22/3/2018, και διατηρεί τον προφορικό του χαρακτήρα]
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΔΑΣ, Στην ηλικία του Αβραάμ, Αχαϊκές Εκδόσεις (Anima Libri), σελ. 103
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ, Η κρυφή πόρτα, εκδόσεις Μεταίχμιο, σελ. 181
Η νεοελληνική σκηνή-τέχνη είναι ελάσσων. Συγκροτείται, πλάθεται, από μια μειονότητα, στους κόλπους μιας παγκόσμιας, ευρωπαϊκής, αλλά και εντός της μείζονος νεοελληνικής σκηνής, επί ενός αστικού νεοελληνικού παράδοξου
Στις απαρχές της θεατρικής τέχνης, το θεατρικό κείμενο αποτελεί τον πυρήνα της παράστασης. Πρόκειται για το θέατρο του δράματος. Ένα θέατρο, δηλαδή, το οποίο βασίζεται σε δεδομένο...
Ιδιαίτερα η νεοελληνική μεταμυθοπλασία, που στο μεγαλύτερο μέρος της έχει ιστορική θεματική, περιλαμβάνει και προτάσσει στην αφήγησή της τα ίδια τα ιστορικά τεκμήρια, «υψηλά» και «ταπεινά», δημόσια ή ιδιωτικά, επεξεργασμένα ή αυτούσια, δίνοντας έτσι μια ανομοιογενή και πολυφωνική υφή στο ίδιο το κείμενο, με ποιότητες από τις οποίες είναι φτιαγμένος ο κόσμος μας, η πραγματικότητα, το παρελθόν. Χωρίς να ξεχνά ότι το παρελθόν και η ιστορία είναι προσβάσιμα σε εμάς μόνο μέσα από τα κειμενικά τους ίχνη, και άρα διαμεσολαβημένα και ιδεολογικά επεξεργασμένα, το νεοελληνικό μεταϊστορικό μυθιστόρημα προτείνει μια πολυφωνική επανεπίσκεψη και ερμηνεία του παρελθόντος και της ιστορίας
Οι ρίζες της λογοτεχνίας χάνονται στα βάθη μακρινών προφορικών πολιτισμών. Προφορικός, προφορικότητα. Συχνά ερμηνεύουμε τους όρους καταχρηστικά. Μιλάμε για την προφορικότητα...
Δοξαστικό Φιλάσθενο πουλί, με την ψυχή τριμμένη και ρακένδυτη, κάθισε λίγο στον ώμο του πτωχού Εσταυρωμένου. Λες και δεν είχε λόγια να του πει, δεν ελαλούσε σαν πουλί, που λέει ο λόγος, μον' έσκυψε...
Η μεταμυθοπλασία ως αφηγηματικός τρόπος (και ως κριτική του μεταμοντερνισμού;) Ενώ κάθε κείμενο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αποκτά την ύπαρξή του από την αλληλουχία στην οποία ανήκει, το καθένα φέρει μέσα του μια πολλαπλότητα, το κάθε «ένα» είναι ήδη «πλέον του ενός».
Αν δεν ήταν βλάσφημο, θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε την ανατρεπτική χρονική τομή που έλαβε χώρα προς τα τέλη του περασμένου αιώνα, με την κοσμοϊστορική χρονική τομή: π.Χ. - μ.Χ....
Η μεταμυθοπλασία αφήνει διαφορετικές φωνές να μιλήσουν μέσα στο έργο όπως αυτές θέλουν· δεν καθιστά, τη μουσική παρελθοντική αναφορά, αναγκαία συνθήκη. Μεταμυθοπλαστική θα μπορούσε να θεωρηθεί, επίσης, η άντληση σπαραγμάτων από μουσικές μορφές, λογοτεχνικούς χαρακτήρες, πίνακες ζωγραφικής, ή φιλοσοφικές έννοιες
Το μεταμυθοπλαστικό κείμενο δεν στοχεύει στην ομοιότητα με την εξωτερική πραγματικότητα -υπάρχει τέτοια;- αλλά στην ίδια του την οντολογία ως «σημείου» (κατά την σημειωτική) της πραγματικότητας
