Η διάρθρωση της καθημερινότητας εμπεριέχει και συντηρεί εικόνες συμβάντων και αντικειμένων, που μπορεί αρχικά να φανούν τετριμμένες και ευάλωτες. Καθώς ο καθένας εμπλέκεται σε μνημονικές διαδικασίες ή «διασώζει» κείμενα παρελθοντικά, τοποθετώντας τα στο κάδρο της ζωής του, μέσα από μια διαδικασία πολιτική και αισθητική, υπάρχει ένα είδος αέναης παράταξης φασμάτων
Την υπονόμευαν τη θάλασσά τους. Συνήθιζαν ν’ αδιαφορούν. Αδιαφορούσαν και συνήθιζαν. Συνηθίζοντας αδιαφορούσαν για το δεδομένο στολίδι του τόπου τους και την ανεκτίμητη ομορφιά του. Ίσως και να μην την αγάπησαν ποτέ αυτή τη θάλασσα τη μεταξωτή με τα μάτια από υγρό βελούδο
Αυτό το κείμενο για το δίφυλλο εκτός εμπορίου Γέρων στρατηλάτης προ του τέλους ( Εκδόσεις tartaruga, 2019) που μου είχε στείλει ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, άρχισα να το γράφω στις αρχές της χρονιάς. Αναπάντεχες ανατροπές δεν επέτρεψαν να το ολοκληρώσω. Το κάνω τώρα, κάτω από το βάρος της απώλειας ενός μοναδικού ανθρώπου
Ειρωνικός ο τίτλος. Καμία σχέση με την «πραγματικότητα» δεν έχουν αυτά τα μικροαφηγήματα που είναι γραμμένα σαν σκηνικές οδηγίες θεατρικού έργου, σαν σεναριακές περιγραφές ανομολόγητων εφιαλτών, τις περισσότερες φορές με ανοικτά μάτια
Ακούω μια όμορφη μουσική φράση. Μου αρέσει πολύ και ευτυχώς είναι επαναλαμβανόμενη. Διασχίζει το δωμάτιο επανειλημμένα. Πότε τεντωμένη, πότε κοίλη, κυρτή, ευθεία και μετά οξυγώνια, με μικρές απανωτές ακίδες και παύσεις. Κρεμάω σ’ αυτήν την απρόβλεπτη γραμμή αναμνήσεις που αναδύονται αιφνίδια
Το 18ο αιώνα το γαλλικό κοινό γοητεύεται από ταξιδιωτικά κείμενα που περιγράφουν γλαφυρά τη Νέα Γαλλία, τις αποικίες δηλαδή στη Βόρεια Αμερική που, αποφεύγοντας να σημειώσουν τις σχέσεις εκμετάλλευσης, αιχμαλωσίας και υποδούλωσης, περιγράφουν ειδυλλιακές αγνές κοινωνίες, κατοικημένες από ευγενείς αγρίους
Εξόριστους ονειρεύτηκα, στην κούνια σφίγγοντας τα χέρια είχα δεν είχα, πλησμονή λευκή μουσική, φύλλωμα να υπάρξει ζωντανό τρομώδες, τα μαλλιά της μητέρας στο στήθος απόλαυση στόμα, κοιτάζομαι στα δικά τους μάτια
Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης κάνει με δυναμικό τρόπο την εμφάνισή της μια «άλλη» Αριστερά, εξωκοινοβουλευτική, ριζοσπαστική, «άκρα», σε διαρκή αντιπαράθεση με τα δύο «επίσημα» κομμουνιστικά κόμματα, αλλά και σε τροχιά σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής της καραμανλικής Δεξιάς, που κάποτε παίρνει τη μορφή εκτεταμένων οδομαχιών στο κέντρο της Αθήνας
Στο βιβλίο “η Αρχαιολογία της γνώσης”, ο Φουκώ περιέγραψε το πώς η ιστορία μετατρέπει τα αρχεία σε μνημεία. Τα ιστορικά πράγματα δεν είναι απλώς θεωρητικά ντοκουμέντα, αλλά είναι πάντα ρηθέντα, τοποθετημένα σε επικράτειες λόγου σε διαρκή μετασχηματισμό
Εργατικό κίνημα και μεσοπόλεμος
Το βιβλίο του Ν. Γιαννόπουλου είναι ένα ιδιαίτερο, ξεχωριστό βιβλίο, που μας προσφέρει μια σπάνια, και πάντως μια πρώτη, ευκαιρία να συζητήσουμε την ιστορία των τελευταίων 40 χρόνων, προσκαλώντας μας ταυτόχρονα να σκεφτούμε την ιστορία του παρόντος. Το βιβλίο, ενώ ισορροπεί ανάμεσα στη μαρτυρία και το δοκίμιο, δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο
Ο άνθρωπος που καθαρίζει τα τζάμια στους ουρανοξύστες. (Για το διήγημα του Κ.Β., “Τα τέσσερα δάχτυλα”)
Η εμπειρία της Σάρας Θηλυκού στο πεδίο των απαιτητικών εμπεδώσεων της δημιουργικής γραφής έχει αποδώσει πολλούς καρπούς. Άλλωστε η κριτική έχει ήδη εντοπίσει εν προκειμένω την επιτυχή σύζευξη των ικανών και αναγκαίων όρων που συμβάλλουν αποφασιστικά στην τελική εμφάνιση του αισθητικού προϊόντος
Όποιος, από τύχη ή ατυχία, συχνά έχει να κάνει με αυτούς που γράφουν στίχους, πέφτει σε άτομα που δεν έχουν την ελάχιστη ντροπή να αυτοαποκαλούνται ποιητές. «Καλημέρα σας, το ξέρετε ότι κι εγώ είμαι ποιητής, κι από τη στιγμή που είμαστε μεταξύ μας θα μπορούσαμε να πάμε για φαγητό και να τα πούμε, εγώ θα έλεγα ότι είμαι ένας εμπειρικός ποιητής που δεν ανήκει σε καμιά σχολή», και προχωρώντας στο ίδιο μοτίβο, ποιητικά
Στις 3 Φλεβάρη 2020, ο ειδικευόμενος ψυχίατρος στη Σκωτία Dr. Evgeny Legedin έκανε μια ανάρτηση στο twitter όπου ισχυρίστηκε ότι τον Δεκέμβρη 2018, παρακολουθώντας ένα σεμινάριο συνεχιζόμενης εκπαίδευσης για τον αυτισμό, όταν ζήτησε ένα αντίτυπο του βιβλίου «ο Μύθος της Χημικής Ίασης» της Joanna Moncrieff από τη βιβλιοθήκη του Royal College of Psychiatrists (το αντίστοιχο της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας για το Η.Β.), έλαβε την εξής απάντηση: «μας έχουν συστήσει να μην αγοράζουμε βιβλία της Moncrieff»
Πρόκειται για μια εστιασμένη περίπτωση μελετητή που είναι μέχρι τώρα «ειδικευμένος» στο λογοτεχνικό έργο του διακεκριμένου σεναριογράφου και ακαδημαϊκού Θανάση Βαλτινού
«Καμιά φορά τώρα, καθώς οδηγώ στο χιόνι, βλέπω μοναχικούς ανθρώπους να περπατούν να περπατούν δίχως να φαίνεται κάποιος προορισμός στους στόχους ή στο βάδισμά τους»
Παλαιοί και νέοι φίλοι μου με χαρακτηρίζουν εμμονικό με το ζήτημα της ειρήνης και τους μάρτυρες του αντίστοιχου κινήματος, όπως οι δικοί μας Νίκος Νικηφορίδης και Γρηγόρης Λαμπράκης, καθώς και ο οικουμενικός Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που ήταν ένας απλός πάστορας
Από του δέντρου είμαι τα φύλλα εκείνα, που από του Βούδα φύτρωσε τα μάτια, κι έφτασα από τ’ Ασσάμ μέχρι την Κίνα, κι ως του μεγάλου Χάνου τα παλάτια
Το έργο του Γιάννη Θεοδωρόπουλου
